Το σχολείο μας

Εγώ μπλοκάκι μου σου είμαι πιστή σαν την Πηνελόπη ένα πράμα.
Σήμερα θα γράψω για τα μαθητικά χρόνια πριν το 1974.
Στο χωριό μου την δεκαετία του εξήντα και μετά που πήγαινα εγώ δημοτικό ( πρόσφατα δηλαδή) είχαμε ένα δημοτικό σχολείο (αυτό που είναι στη φωτογραφία δίπλα) .Το σχολείο είχε δυο μεγάλες αίθουσες που η κάθε μια φιλοξενούσε τρεις τάξεις στη μια αν θυμάμαι καλά ήταν η πρώτη η έκτη και η Πέμπτη και στην άλλη αίθουσα ήταν η δευτέρα ,τρίτη και τετάρτη ,δεν είμαι σίγουρη για την τετάρτη και την πέμπτη,αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Τα θρανία ήταν ξύλινα βαμμένα γαλάζια και καθόμασταν δυο δυο σε κάθε θρανίο .Υπήρχε μια σειρά από κάθε τάξη την ώρα που ο δάσκαλος έκανε μάθημα στη μια τάξη οι άλλες δυο κάνανε ασκήσεις χωρίς να μιλάνε .Πρέπει να ήταν δύσκολο για τους δασκάλους να έχουν τρεις τάξεις σε μια αίθουσα.
Οι αίθουσες αυτές χωρίζονταν με πόρτες τις οποίες ανοίγαμε τα Χριστούγεννα ΄και τις εθνικές εορτές συνήθως όπου και στηνόταν σκηνή για να παιχτεί θεατρικό ανάλογα με την εορτή και να πούμε και ποιήματα.
Πόσα ποιήματα είπα? Κανένα α όλα κι' όλα για να πεις ποίημα και να λάβεις μέρος στα θεατρικά έπρεπε νάχεις μπάρμπα στην Κορώνη, τι νομίσατε έτσι δίνονται οι ρόλοι?
Στην αυλή του σχολείου υπήρχαν μπασκέτες και δυο τερέν για βόλεϊ, δυο κούνιες δυο μονόζυγα, υπήρχε τάφρος για μήκος και διάφορα εξαρτήματα για αθλητικά αγωνίσματα , όπως εμπόδια ύψος , όταν γινόντουσαν αγώνες στη περιοχή την ασπίδα την έπαιρνε το χωριό μου. Για να πάρεις την ασπίδα σήμαινε ότι το σχολείο πήρε και τα πιο πολλά κύπελλα. Τι κύπελλο πήρα? όλο αδιακρισία είσαστε!! Πάμε παρακάτω.
Είχαμε δυο δασκάλους ( νομίζω αργότερα έγινε τριθέσιο) εμείς είχαμε δυο, εγώ πρόλαβα τέσσερις στη σειρά τρεις δασκάλους και μια δασκάλα, συνήθως οι δάσκαλοι ήταν από τα γύρω χωριά και γνώριζαν αρκετούς χωριανούς και μερικοί είχαν και συγγενείς, που σημαίνει οι δάσκαλοι καλή ώρα τους όπου και να είναι, έρχονταν σε δύσκολη θέση για το πως θα αντιμετώπιζαν τους συγγενεις και τους προύχοντες , λίγο οι προύχοντες λίγο τα σόγια που να δεις προκοπή.(όχι ούτε προύχοντες είμαστε ούτε συγγενείς είχαμε τσ τσ τσ απορώ πως τα κατάφερα χωρίς μέσον ,φτου μου )
Επίσης τρώγαμε και ξύλο ,οι δάσκαλοι έστελναν τα αγόρια να βρούνε βέργες έξω από το χωριό για να ανοίγουμε τα χεράκια μας ( αχ χεράκια μου δεν σας φτάνει η δουλειά κουβαλάτε και τις ξυλιές ) και να τις τρώμε ,εμείς τα κορίτσια λέγαμε στους μουνταλάδες τα αγόρια να μην φέρνουν γερές βέργες για να σπάνε αμέσως και να γλιτώνουμε λίγο ξύλο αλλά αυτοί (μα τι χαζά που ήταν) διάλεγαν τις καλύτερες και το ωραίο αυτοί τις δοκίμαζαν πρώτοι.
Ξέχασα να γράψω ότι πηγαίναμε και το απόγευμα στο σχολείο, αυτό ήταν βάσανο.
Πέντε πράγματα τα μάθαμε σε αυτό το κτίριο πάνω , όλοι όσοι πάνε στο χωριό πάνε και βλέπουν το σχολείο τους που τώρα είναι έρημο και η αυλή του γεμάτη παλιοσίδερα, ούτε κήποι υπάρχουν με όμορφα τριαντάφυλλα ούτε βρύσες που τρέχαμε να πιούμε νερό αλλά ούτε και παιδιά να τρέξουν μόλις κτυπούσε το κουδούνι.