Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Τα κεράσματα.

Σήμερα είναι του Αποστόλου Ανδρέα και κατά συνέπεια και η ονομαστική μου γιορτή,ο λόγος που το γράφω δεν είναι για να ακούσω τα χρόνια πολλά αλλά γιατί θυμήθηκα κάτι από το μακρινό παρελθόν.
Στο χωριό μου πριν πολλάαααα χρόνια όταν ακόμα πήγαινα στο δημοτικό θυμάμαι ότι δεν είχαμε τα γλυκά που κυκλοφορούν τώρα,τότε τα μόνα γλυκά που ξέραμε ή καλύτερα που γευόμασταν ήταν το γλυκό του κουταλιού τα παστίτσια και οι κουραμπιέδες που τρώγαμε στους γάμους ,κανένα απλό κέικ και τα λουκούμια και φυσικά τα λιξιά(λιχουδιές).
Και εδώ που τα λέμε η ζωή σχετικά με την υγεία ήταν καλύτερη ,τώρα οι περισσότεροι έχουν χοληστερίνη ,πίεση και σάκχαρο και μεγάλο ρόλο παίζει και η διατροφή μας και όλα αυτά τα γλυκιστικά που κυκλοφορούν στην αγορά .
Όταν λοιπόν γιορτάζαμε ειδικά εμείς στο χωριό δεν είχαμε τις πάστες με τις κρέμες ,τις σαντιγές και όλα τα σιρόπια για να κεράσουμε τους φίλους ή τους δασκάλους μας ,γι' αυτό την ημέρα της γιορτής μας αγοράζαμε από το μπακάλικο ,καφενείο ,καραμέλες και 2 λουκούμια τις καραμέλες τις μοιράζαμε στους συμμαθητές μας από μια στο καθένα και τα λουκούμια τα βάζαμε πάνω στην έδρα των δασκάλων.
Θυμάμαι ότι πάντα τα λουκούμια ήταν πάνω από 2-3 στην κάθε έδρα γιατί υπήρχαν αρκετά παιδιά με το ίδιο όνομα,εγώ αυτά τα κεράσματα θυμάμαι ,τώρα αν ήταν και κάτι άλλο ίσως δεν το θυμάμαι.

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

15 Σεπτεμβρίου του Αγίου Νικήτα

Κυριακή σήμερα και σε τρεις μέρες θα έχουμε τη γιορτή του Αγίου Νικήτα του προστάτη του χωριού μας με το ομώνυμο όνομα.
Στις 15 Σεπτεμβρίου οι χωριανοί (όσοι μπορούν πηγαίνουν στα Λατσιά για να τιμήσουν τη Χάρη του.
Στις 14 γίνετε ο εσπερινός όπου χοροστατεί ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος.
Έχω τύχει σε έναν εσπερινό και στα εγκαίνια της εκκλησίας .
Μπορεί κάποια άλλη φορά να κανονίσω να είμαι πάλι εκεί,μαζί με όλους τους χωριανούς.
Ανάψτε και για μένα ένα κεράκι και εύχομαι σύντομα να Τον γιορτάσουμε στο χωριό μας.

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Ποίημα από ένα ξεριζωμένο

Αυτό τι ποίημα το έγραψε ο αγαπημένος μου συγχωριανός και γείτονας Βάσος


Σαν πουλλί και γω πετούσα
κελαηδούσα ψηλά στα κλαδιά
είχα όμως ελπίδες και ζούσα
με γαλήνη βαθιά στη καρδιά


Τώρα όμως εσβήστηκαν όλα
η καρδιά μου σαν πρώτα δεν κελαηδά
δεν κοιμάμαι προτού ξημερώσει
κι' ένας βήχας ξηρός με κρατά


Ας πεθάνω και ας ζήσει εκείνο
όπου τώρα ο Αττίλας πατά
ένα θαύμα προσεύχομαι να γίνει
να γυρίσουμε κοντά του ξανά।


Ένα μόνο ποθώ και ελπίζω
να πεθάνω μιας Μαΐου αυγή
να με θάψουν στου χωριού μου τον τάφο
που αγάπησα τόσο πολύ.

Δυστυχώς δεν πρόλαβε να γίνει αυτό που ποθούσε.
Εγώ τον ευχαριστώ που τον είχα γείτονα.













Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Παράκληση


Αγαπητέ συχωριανέ σε κάποιο τεύχος του 1988 το βλέπεις στη φωτογραφία κάτω , βρήκα κάποια ποιήματα που γράφτηκαν με πολύ αγάπη για το χωριό μας από τον πολυαγαπημένο μου γείτονα Βάσω και τις εγγονές του (τουλάχιστον έτσι νομίζω ότι είναι οι εγγονές του) αν είσαι αυτός που νομίζω θα ήθελα να πάρω την άδεια σας και να μεταφέρω τα ποιήματα με πολύ σεβασμό εδώ। Ευχαριστώ । Θα περιμένω να μου πεις।Αν ΄δεν γίνετε δεν πειράζει.

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Το σχολείο



Την εποχή που πήγαινα στο σχολείο πριν από σαράντα χρόνια και βάλε ,το δημοτικό σχολείο είχε δυο αίθουσες στη μια φιλοξενούσε την πέμπτη ,την έκτη και την πρώτη τάξη στην άλλη αίθουσα ήταν η δευτέρα,η τρίτη και η τετάρτη τάξη.
Η κάθε τάξη αποτελούνταν από δέκα με δώδεκα παιδιά περίπου ίσως και λίγο παραπάνω.
Την δεκαετία του εξήντα είχαμε δυο δασκάλους ,αργότερα είχαμε ένα δάσκαλο και μια δασκάλα.
Το σχολείο είχε μεγάλη αυλή και γύρω γύρω ήταν περιφραγμένη στη μεριά που ήταν ο δρόμος είχε ένα θαμνώδες φυτό τις δωδώνες(δεν ξέρω αν τις λένε και αλλιώς) και μια γαλάζια καγκελόπορτα (δίφυλλη) στην μια πλευρά που ήταν το κτίριο με τις αίθουσες ,το γραφείο και το κυλικείο είχε και πεύκα στην άλλη που συνόρευε με περιβόλια είχε περίφραξη με ττέλια και στη τέταρτη πλευρά απέναντι από το κτίριο που συνόρευε με τα σπίτια του χωριού είχε μεγάλα δένδρα όπου και βρίσκαμε καταφύγιο για σκιά.
Η αυλή είχε χώρο για μπάσκετ και δυο τερέν για βόλεϊ ,είχε δυο κούνιες και δυο μονόζυγα,επίσης είχε τις τουαλέτες και ένα αποθηκάκι όπου φυλάγαμε διάφορα πράγματα όπως τις σκούπες τα εμπόδια τις μπάλες και ότι άλλο για τον αθλητισμό που θα μπορούσαμε να έχουμε εκείνο τον καιρό. να μην ξεχάσω ότι υπήρχε και μια τάφρος.
Μπροστά από τι κτίριο υπήρχε κήπος με τριανταφυλλιές και άλλα λουλούδια καθώς και στο πλάι που ήταν οι βρύσες.
Θυμάμαι και τους πίνακες ο ένας ήταν γαλάζιος και ήταν ενσωματωμένος πάνω στον τοίχο ο άλλος ήταν πράσινος και ήταν πάνω σε ξύλινη βάση .
Οι τάξεις χωρίζονταν με πόρτες που όταν είχαμε γιορτή της έβγαζαν για να μεγαλώνει η αίθουσα.
Η αυλή του σχολείου ήταν πάντα καθαρή γιατί εκτός του ότι τίποτα δεν πετούσαμε χάμω κάθε βδομάδα μας έβαζαν οι δάσκαλοι να την καθαρίσουμε ούτε πέτρες δεν αφήναμε.
Κάθε χρόνο στη περιοχή γίνονταν σχολικοί αγώνες με έπαθλο την ασπίδα για όποιο σχολείο έπαιρνε τα περισσότερα κύπελλα απ' ότι θυμάμαι το δικό μας σχολείο είχε πάρει αρκετές φορές την ασπίδα.
Αυτά θυμάμαι ,ωραίες εποχές ήταν ,(εκτός από το ξύλο που τρώγαμε από τους δασκάλους όταν ήμασταν αδιάβαστοι.
Την τελευταία φορά που πήγα στο χωριό μας αυτή την εικόνα παρουσίαζε το σχολείο της εγκατάλειψης
Υ.Γ Έβαλα και μια φωτογραφία από τι ντεπόζιτο του χωριού που ήταν δίπλα από το σχολείο όπου φαίνονται και οι βρύσες.
Για το σχολείο έχω ξαναγράψει αλλά ήθελα να γράψω λεπτομέρειες για το χώρο πιο πολύ για να μην τα ξεχάσω.

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Χαλούμια


Σήμερα θα προσπαθήσω να γράψω με τι ασχολούνταν οι συγχωριανοί μου।
Τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι δουλειά ακριβώς έκανε ο καθένας γι' αυτό θα γράψω χοντρικά και μετά θα μείνω στα χαλούμια.
Στο χωριό μερικοί είχαν περβόλια πορτοκαλιές ως επί το πλείστον και το καλοκαίρι βάζανε και καρπούζια .
Επίσης οι πιο πολλές κοπέλες του χωριού δούλευαν στη ΣΟΔΕΜ που ήταν ένα εργοστάσιο συσκευασίας πορτοκαλιών κυρίως για εξαγωγή ,εκεί δούλευαν πολλές νέες γυναίκες απ' όλα τα γύρω χωριά.
Είχαμε και δυο καφενεία ,ίσως κάποιος άλλος θέλει να γράψει γι' αυτά γιατί ήταν καθαρά αντρική υπόθεση και εγώ ιστορίες καφενείων δεν ξέρω ακόμα.Tα καφενεία διέθεταν και μικρομάγαζο με διάφορα προϊόντα σούπερ μάρκετ
Το χωριό μας είχαμε και ένα λεωφορείο που μετέφερε τα παιδιά στου Μόρφου για να πάνε στο Γυμνάσιο καθώς και τις εργαζόμενες στη ΣΟΔΕΜ που ήταν ανάμεσα στου Μόρφου και στο χωριό μας.
Τα Σάββατα πήγαινε στου Μόρφου για να μεταβούν οι χωριανοί και χωριανές κυρίως για τα ψώνια της εβδομάδας από το παντοπωλείο και από τα μαγαζιά.

Αρκετοί συγχωριανοί μου δούλευαν και σε υπηρεσίες στη Λευκωσία ,Μόρφου και αλλού.
Να μην παραλείψω να γράψω ότι είχαμε και ιερέα.
Νομίζω είχαμε και έξι ;χωριανούς που είχαν κοπάδια.(δεν παίρνω όρκο για τον αριθμό) οπότε τα χαλούμια μας τα αγοράζαμε από τους ντόπιους ,πρέπει να έχω φάει απ' όλους χαλούμια και γάλα όξινο(γιαούρτι) , όλοι φτιάχνανε ωραία χαλούμια αλλά σαν τα χαλούμια και το γιαούρτι,της κοντογειτόνισσας μουτης Ελεγκούς του Πολλή  και ας με συγχωρήσουν οι άλλες χωριανές (νομίζω οι πιο πολλές εμακαριστήκαν) εν το έκαμνε καμιά έτσι νόστιμο , μέσα στο πήλινο το δοχείο μες στη μέση του τραπεζιού εκόντευκα να μπω μες στο δοχείο του γιαουρτιού.( τότε δεν τρώγαμε κάθε μέρα γιαούρτι ) ήταν βάλσαμο.

Ε όι τα χαλούμια της φωτογραφίας ένεν που το χωρκό μας εν που το Μαρί εν τζιαι τούτα καλά στην αστοσιά φελά τζιαι το χαλάζι.

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Η τριανταφυλλιά της θλίψης



Σήμερα θα γράψω για τα ρόδα της θλίψης.
Βλέπετε τη φωτογραφία με το πλαστικό φακελάκι και τα αποξηραμένα;
Αυτά τα αποξηραμένα είναι από ένα τριαντάφυλλο που (έκλεψα) από την άκρη ενός περιβολιού στο χωριό μου।
Δεν το έκλεψα από αυτούς που είχαν φυτέψει την Τριανταφυλλιά πριν από τριανταπέντε και βάλε χρόνια,εγώ το έκλεψα από τους σημερινούς (ιδιοκτήτες) του περιβολιού, από αυτούς που δεν έπρεπε να είναι καν στο χωριό μου και θα σας εξηγήσω.
Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα πριν μερικά χρόνια σηκώθηκα και πήγα στη Κύπρο εκείνες τις ημέρες, για να πάω να δω το χωριό μου που τόσο είχα πονέσει( βασικά νόμιζα ότι θα έκλειναν τα οδοφράγματα μέχρι να πάω) ।
Πήγα και όταν φτάσαμε στο χωριό κοιτούσαμε με θλίψη το πόσο άλλαξε και μάλιστα προς το χειρότερο, πολλά σπίτια ήταν γκρεμισμένα μαζί και το δικό μας , τα περισσότερα από τα όρθια ήταν σε κακό χάλι,λίγες ήταν οι εξαιρέσεις που κάπως τα είχαν φροντίσει।
Όταν λοιπόν πήγαμε στο σημείο που ήταν το δικό μας σπίτι και αφού μάζεψα λίγο χώμα και κάποια κουκουνάρια από το ένα πεύκο που είχαν αφήσει όρθιο,τα άλλα τρία τα είχαν κόψει ,
πήραμε το δρόμο για να φύγουμε, (εδώ θα διευκρινίσω ποια είμαι για να καταλάβετε όσοι είστε από το ίδιο χωριό αν και νομίζω ξέρετε ποια είμαι) Είμαι η κόρη της Ευθυμίας και του Γιαννή του Καρκώτη, η Ανδρούλλα ,προτιμώ να ξέρετε ποια είμαι τώρα που έστω και ένας χωριανός μου διαβάζει αυτά τα λίγα που θυμάμαι από εκείνα τα χρόνια।
Πήρα λοιπό το δρόμο που πηγαίνει προς την εκκλησία, πέρασα το πρώτο σπίτι που είναι ακριβώς δίπλα από το δικό μας, πέρασα και τη κολόνα του ρεύματος και σταμάτησα ,έκανα δυο βήματα πίσω και γύρισα το κεφάλι αριστερά και τότε την είδα, ήταν ακόμη εκεί ,η Τριανταφυλλιά που όταν άνθιζε μοσχοβόλαγε όλος ο τόπος ।
Κοίταξα γύρω μου , άπλωσα το χέρι και έκοψα ένα τριαντάφυλλο και έφυγα σχεδόν τρέχοντας για να προλάβω τους άλλους που είχαν προχωρήσει το κρατώντας το σφικτά μέσα στη παλάμη μου।
Το περιβόλι που είχε τη τριανταφυλιά είχε και το σπίτι στη γωνία που στρίβαμε για την εκκλησία,δυστυχώς ούτε αυτό βρίσκετε πια εκεί (προτιμώ να μην γράφω ονόματα άλλων συγχωριανών για να μην υπάρξει και καμιά παρεξήγηση)।Αυτό το τριαντάφυλλο το φύλαξα σαν κόρη οφθαλμού, το έχω βάλει σε πλαστική θηκούλα και όταν με πιάνει η νοσταλγία πηγαίνω το ανοίγω με προσοχή και το μυρίζω,ναι αγαπητοί μου ακόμα έχει τη μυρωδιά του.
Τα τριαντάφυλλα που έχω στη φωτογραφία μου θύμησαν το δικό μου(κλεμμένο)τριαντάφυλλο, έχουν την ίδια μυρωδιά ,είναι τα μαγιάτικα।
ΥΓ।
Αγαπητέ συγχωριανέ αυτη την ανάρτηση σου την αφιερώνω.

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Ο γάμος στο χωριό μου



Έχω πολύ καιρό να γράψω στο μπλογκ μου,καλά λαλούν ότι όποιος λειτουρκά θκιο εκκλησιές της μιας γελά της, που εγιώ ανακατώθηκα πάνω που θκιο καταλαβαίνετε τι δουλειές κάνω!!
Σήμερα θα γράψω για το γάμο και πως γινόντουσαν στο χωριό μου(όσα θυμάμαι και το λέω αυτό γιατί τότε που ήμουν στο χωριό σιγά μην έδινα και μεγάλη σημασία!!।
Όταν το ζευγάρι αποφάσιζε να έλθει εις γάμο κοινωνία ( είτε από προξενιό είτε από έρωτα και κακά τα ψέματα ,οι περισσότεροι γάμοι τότε γινόντουσαν με τα προξενιά και με την.......προίκα! όριζαν την ημερομηνία και άρχιζαν να καλούν τον κόσμο όπως γίνετε και σήμερα με το προσκλητήριο(δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αλλά κάτι θυμάμαι και με ένα κερί που έδιναν στους καλεσμένους)
Το κάλεσμα άρχιζε καμιά βδομάδα πριν το γάμο και καλεσμένοι ήταν όλο το χωριό και φυσικά συγγενείς και φίλοι από τα γύρω χωριά και όπου αλλού είχαν σχέση με τις οικογένειες του γαμπρού και της νύφης।
Όλοι βοηθούσαν για την προετοιμασία του γάμου ,τα κορίτσια τύλιγαν τα παστίτσια με εκείνο το διάφανο σελοφάν,οι γηραιότερες γυναίκες φτιάχνανε τα μακαρόνια με το ζυμάρι το οποίο και το πλάθανε καθώς και τα μικρά μακαρονάκια।
Επίσης ετοιμαζόταν και το σιτάρι που θα έφτιαχναν το ρέσι।
Όταν οι καλεσμένοι είχαν πιο στενή σχέση με το γάμο ,,δηλαδή συγγενείς κουμπάροι ή πολύ φίλοι πηγαίνανε στο σπίτι που γινόντουσαν οι ετοιμασίες κάποιο κοτόπουλο ,μακαρόνια ή ότι άλλο μπορούσε κάποιος γιατί οι συμπέθεροι εκτός που θα τάιζαν όλους τους καλεσμένους δυο μέρες συνεχόμενες Κυριακή και Δευτέρα καμιά φορά και την Τρίτη,είχαν να ταΐσουν και τους συγγενείς και όσους βοηθούσαν και είχαν έλθει από άλλο τόπο।
Την Κυριακή του γάμου το απόγευμα όλες οι κοπέλες πηγαίναμε να δούμε που θα στολίζανε την Νύφη και να ακούσουμε και τα τραγούδια για το στόλισμα που συνήθως τα έλεγαν οι μεγάλες γυναίκες।
Κάτι ανάλογο γινόταν και στη μεριά του γαμπρού।
Τότε οι νύφη και ο γαμπρός πηγαίνανε με τα πόδια στην εκκλησία με συνοδεία οργάνων ,βιολιού και λαούτου ,δυο παρανυμφάκια κρατούσαν τις λαμπάδες, ένα άλλο κρατούσε το δίσκο με τα καπνιστομέρεχα και τα στέφανα ,το πιο μικρό ένα ολόασπρο μαξιλαράκι δαντελένιο που αν θυμάμαι καλά εκεί ακουμπούσαν τις βέρες ή τα στέφανα;
Μέσα στη εκκλησία δεξιά του γαμπρού στεκόταν ο πρωτοκούμπαρος και ακολουθούσαν οι κουμπάροι ι5 -२० ανάλογα ,από τα αριστερά της νύφης στεκόταν η πρωτοκουμπάρα(κουμέρα) και οι κουμπάρες (κουμέρες) πάλι ανάλογα πόσες φίλες ή φίλους είχε ο καθένας ,αν και τότε μπαίνανε όλοι οι νέες και νέοι ।
Από το κεφάλι του γαμπρού και της νύφης όπου ήταν τα στέφανα υπήρχε μια κορδέλα σατέν τυλιγμένη, όταν πια ο παπάς είχε βάλει τα στέφανα στο κεφάλι τους ξετύληγαν την κορδέλα και από τους πρωτοκούμπαρους χέρι με χέρι και ξετυλίγοντας έφτανε μέχρι τον τελευταίο κουμπάρο και κουμπάρα και αυτοί με τη σειρά τους γράφανε το όνομα τους πάνω ,μετά ξανατυλιγόταν η κορδέλα και αργότερα η νύφη την φύλαγε μαζί με τα στέφανα της σε μια στεφανοθήκη।
Να μην ξεχάσω να γράψω ότι για να μπεις κουμπάρος/α έπρεπε να πληρώσεις (τι τζάμπα θα έγραφες το 'όνομα σου); Στη συνέχεια με τη σειρά οι κουμπάροι και κουμπάρες αλλάζανε τη βέρα στο αντρόγυνο όπως τους τις άλλαζε ο ιερέας।
Αφού τελείωνε η τελετή του γάμου οι γονείς οι γιαγιάδες ,παππούδες και νονοί φιλούσαν τα στέφανα και όλοι ξεκινούσαν μαζί με τα βιολιά για το σπίτι των νεονύμφων, η διαδρομή όμως δεν έπρεπε να γίνει από τον ίδιο δρόμο που πηγαίνανε εκκλησιά πριν τη τελετή, αλλά από άλλο δρόμο( τώρα αυτό δεν ξέρω ακριβώς γιατί το κάνανε,ίσως ήταν κάτι προληπτικό;)
Όταν το αντρόγυνο έφτανε στο σπίτι όλοι περνούσαν από το σαλόνι όπου μπροστά από τον καναπέ και πίσω από το τραπεζάκι στέκονταν το αντρόγυνο με τα ιερά δεσμά του γάμου και οι καλεσμένοι χαιρετούσαν έπαιρναν και το παστίτσιο τους , άφηναν και τον οβολό τους μέσα στη γυάλα που ήταν ακουμπισμένη πάνω στο τραπεζάκι δίπλα από την πιατέλα με τα παστίτσια και βγαίνοντας έξω οι συγγενείς τον νεονύμφων έπαιρναν τον κόσμο στα τραπέζια που είχαν στρωθεί στο δρόμο από άκρη σ' άκρη για το γλέντι.
Το φαγητό ήταν κρέας ψητό, πατάτες ψητές, μακαρόνια (αυτά που έλεγα ότι έφτιαχναν με τα χεράκια τους οι γυναίκες τους χωριού και τα οποία τα έβραζαν σε ζουμί από κρέας ή κοτόπουλου και τα κοτόπουλα τότε δεν είναι σαν τα σημερινά! αλλά σπιτίσια।
Μετά το φαγητό ερχόταν το επιδόρπιο ,που δεν ήταν άλλο από το ρέσι (σιτάρι κομμένο και βρασμένο μέσα στο ζουμί από κρέας ,(σε μερικούς γάμους ακόμα το φτιάχνουν )(είναι σαν το γαμοπίλαφο της Κρήτης ,μόνο που στη Κρήτη αντί σιτάρι βράζουν ρύζι) Το ρέσι είναι σκάλες ανώτερο!! Να μην παινέσουμε και το σπίτι μας;
Εν ας ένας καλεσμένος αφού τελείωνε το φαγητό του και αφού είχε πιει και τα ποτά του(μπύρες και κρασί) καθόταν στις καρέκλες που είχαν στηθεί γύρω γύρω από την πίστα γιατί ήδη η ορχήστρα είχε αρχίσει να παίζει από κλασσικούς χορούς ,(ταγκό ρούμπα,βαλς) μοντέρνους( σέεικ γιάνκα,καζατσιοκ) και φυσικά τους κυπριακούς και λαϊκούς χορούς,
Την Δευτέρα το βραδάκι πάλι πηγαίναμε στο γάμο η ορχήστρα ήταν το σήμα ότι ο γάμος άρχισε ,όταν άρχιζε να παίζει την ακούγαμε σε όλο το χωριό σχεδόν।
Πάλι στολιζόμασταν ειδικά οι νέες με άλλο φόρεμα φυσικά και πηγαίναμε η νύφη αυτή τη φορά δεν φορούσε το νυφικό αλλά μια ωραία τουαλέττα και ξανά χαιρετούρες και ξανά το παστίτσιο και όσοι δεν είχαν κεράσει τους νιόπαντρους την προηγούμενη κερνούσαν τώρα και πάλι φαΐ και πάλι χορός ,μόνο που την Δευτέρα χόρευε το ζευγάρι ταγκό μόνοι πάνω στη πίστα και αφού έφερναν την πρώτη βόλτα άρχιζαν οι συγγενείς ,πρώτα οι γονείς και μετά οι άλλοι να κρεμάνε πάνω στα ρούχα του ζευγαριού λίρες (χάρτινες αυτό το γράφω για τους φίλους μου τους καλαμαράες,μην νομίσουν χρυσές και έλθουν όλοι τώρα με τη κρίση) κάνουμε και λίγο χιούμορ(πρώτη θα ερχόμουν) μετά αφού τελείωνε ο χορός (βασικά το κρέμασμα της λίρας) η νύφη χόρευε καλαματιανό με τις κουμπάρες και με τις άλλες κοπέλες του χωριού।
Ξέχασα να γράψω ότι την Κυριακή ο πρωτοκούμπαρος έπαιρνε το στρώμα από το κρεβάτι ( δεν ήταν κάντια τότε αλλά του παπλώματα και βολευόταν στους .ώμους του κουμπάρου και το χόρευε με τη συνοδεία μουσικής।
Πριν όμως από αυτό τέσσερις κοπέλες έραβαν τέσσερις σταυρούς με κόκκινη κορδέλα στις τέσσερις άκρες।
Αυτά είναι λίγο πολύ όσα θυμάμαι για πριν τους γάμους στο χωριό μου πριν από το 1974
Η φωτογραφία είναι από εδώ

Αγαπητέ συγχωριανέ μπες στα σχόλια και γράψε το ξέρω ότι πέρασες από εδώ.