Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Τα μποστάνια.


Καλοκαίρι ,το Καλοκαίρι πάντα ήταν συνδεδεμένο με τους ξενιτεμένους μας που ερχόντουσαν στο χωριό , με το κλείσιμο των σχολείων , με τα μποστάνια και γενικά με τα φρούτα.
Αρκετοί χωριανοί έβαζαν μποστάνια με καρπούζια και πεπόνια πιο πολύ καρπούζια.
Όταν ήμουν μικρή πήγαινα με τη μεγάλη μου αδελφή τότε που μάζευαν τα καρπούζια στα χωράφια της και πιο πολύ έπαιζα με τα παιδιά της παρά βοηθούσα .Ο γαμπρός μου μας διάλεγε μικρά καρπούζια αλλά ώριμα και εμείς τα κόβαμε στη μέση και με ένα κουτάλι τα τρώγαμε φτύνοντας πολλές φορές τις κοκκόνες (κουκούτσια) όσο πιο μακρυά μπορούσαμε ,είχε πολύ πλάκα.
Το καρπούζι εκτός από περιπτώσεις που είχαμε φιλοξενούμενους στο σπίτι ,το τρώγαμε σε μοίρες παίρναμε με τα δυο χέρια τη φέτα και πέφταμε με τα μούτρα πάνω δαγκώνοντας και φυσικά λερωνόμασταν μέχρι τα αυτιά ,αλλά το καταευχαριστιόμασταν,ειδικά με χαλούμι ήταν τέλειος συνδυασμός
Τη φλούδα όταν ήταν χονδρή την έφτιαχναν γλυκό και ακόμη τη φτιάχνουν,είναι από τα αγαπημένα μου γλυκά.
Τα σύκα ήταν ένα άλλο φρούτο το οποίο το κλέβαμε, στο χωριό υπήρχαν μερικές συκιές στις άκρες των χωραφιών κάποιων,κανείς όμως δεν τα μάζευε για να τα πουλήσει ,οπότε εμείς τα παιδιά θεωρούσαμε (κρίμα ) να πηγαίνουν χαμένα, χώρια που ήταν πεντανόστιμα, έτσι φυλάγαμε τσίλιες και ανεβαίναμε με τη σειρά πάνω στις συκιές και τρώγαμε και αν μας πετύχαινε κανένας απ ου φύγει φύγει
Καμιά φορά πηγαίνοντας για Αθήνα Καλοκαίρι και βλέπω τα μποστάνια στο κάμπο το στομάχι μου γίνετε κόμπος και ξυπνούν πολλές αναμνήσεις,προχθές που πήγαινα στη δουλειά πρόσεξα σε μια γλάστρα μια καρπουζιά, πρωί πρωί έφερα το μυαλό μου στο χωριό μου και έτσι είπα να γράψω κάτι για τότε.
Καλό Καλοκαίρι.